خودبازتابی و کارکردهای آن در سینما

در این مقاله مفهوم خودبازتابی و کارکردهای آن در سینما مطالعه و بررسی شده است. خودبازتابی پدیده ای فراژانری و فرارسانه ای است که در فلسفه، روانشناسی و انواع هنرها می توان آن را تعریف و بررسی کرد. اگرچه این مفهوم مفهومی تازه نیست و می توان رد آن را از آغاز هنر و از ابتدای ظهور آثار اندیشه در کتب به جا مانده یافت؛ اما با ظهور اندیشه های برشتی این مفهوم نظریه پردازی شد و مورد توجه پژوهشگران قرار گرفت و در دهه ی شصت و با شکل گیری اندیشه ی پسامدرنیستی، به اندیشه ی اصلی هنر پسامدرن تبدیل شد. اثر خودبازتابانه می تواند خود را سوژه قرار دهد، اما مهم ترین ویژگی آثار خودبازتابانه مسئله ی خودآگاهی است؛ خودآگاهی مخاطب در رویارویی با اثر هنری و خودآگاهی مؤلف در فرایند خلق اثر که به پیدایش خلاقیت ها و کارکردهای متفاوتی در این گونه آثار می انجامد. سینمای خودبازتابانه طیف گسترده ای از آثار -از دوران سینمای صامت تا امروز- را شامل می شود که بر اساس دوره و بازنمایی شان در سینما، جذابیت و کارکردهای متفاوتی دارند. هدف اصلی این پژوهش، بررسی کارکردهای خودبازتابی در سینما برای جذاب ساختن اثر هنری نزد مخاطب بوده است. این پژوهش توصیفی، تحلیلی و کیفی بوده و با استفاده از روش کتابخانه ای تجزیه و تبیین شده است.